宋詞《滿江紅》(Bóan-kang-hông)，寫出著無限的感慨，满腹的恨火。英雄氣慨，千古流傳——

Nō·-hoat chhiong koan, pêng lân- -chhù, siau-siau ú hiat.
怒髮衝冠，憑欄處，瀟瀟雨歇。

Thâi-bōng gán, gióng thian tiông-siàu, chòng hoâi kek-lia̍t.
抬望眼，仰天長嘯，壯懷激烈。

Sam-si̍p kong-bêng tîn ú thó·, pat-chhian-lí lō· ûn hô go̍at.
三十功名塵與土，八千里路雲和月。

Bo̍k téng-hân, pe̍k-liáu siàu-liân-thô·, khong pi-chhiat.
莫等閒、白了少年頭，空悲切。

Chēng-khong thí, iû-bī soat. Sîn-chú hūn, hô-sî bia̍t.
靖康恥，猶未雪；臣子恨，何時滅？

Kà tiông-ku, ta̍p-phò Hō-lân-san khoat.
駕長車，踏破賀蘭山缺！

Chòng-chì ki chhan hô·-ló·-jio̍k, siàu-thâm khat ím hiong-lô·-hiat.
壯志飢餐胡虜肉，笑談渴飲匈奴血。

Tāi chhiông-thô·, siu-si̍p kiū san-hô, tiâu thian-khoat.
待從頭，收拾舊山河，朝天闕。

Tagged: 古漢文